lunes, 15 de abril de 2013

Paseos




El otoño amaneció tardío y confuso entre la niebla y, haciendo caso omiso a las tendencias y los pronósticos, se vistió con un día de verano. Lució caluroso sol a juego de cielo azul y brisa fresca. Era lunes y salimos a pasear con el silencio del medio día.

Ya ha pasado un mes y Marco estará de vuelta pronto. Hemos viajado a capital y hemos vuelto a nuestro lugar. Hemos crecido estando solas y acompañadas. Son importantes los paseos de reflexión al final de cada viaje, de cada etapa, al regreso de una aventura… ayudan a volver a ubicarse y a comprender qué se necesita y cómo sigue el camino, cuales son los aciertos y cuales los errores.

Gaur horrelako paseoa egin dogu. Garrantzi handiko hilabetea joan egin da gaur. Sophia Lur oinak ebatu eta ahoan sartzen ditu Buenos Airesetik bueltatu ginanetik, buelta ematen du bere kabuz eta atzo, Puelo Lakua testigu izanda bakarrik jesarrita egon zen kasi minutu batez. Kristolako kontzentrazioa eta indarra egin behar izan zuen eta, flan antzera kamara geldoan eskumarantza desegin zanean oihu egin zuen  betetasun doinuagaz. Buruarekin topo egin zuen are gordinaren gainean. Sophiak ez zuen negarrik egin ohiu baizik. Amorrua ematen zion bera bakarrik altzatu ezin izana.

Guzti hau gertatzen zen bitartean ez ginen bakarrik. Norbait berezia egon da gu bizitatzen egun hauetan. Kasualitatezko bisita izan bada ere kausalitatean sinisten dugu etxe honetan. Etxeko usaia zeukan bisita eta nere nebaren presentzia nabaria ekarri zuen bere motxila eta mendiko botekin. Elkarrizketa politak, mendian paseoak eta Sophiak jaso ahal zuen oparirik ederrena: herriko abestiak eta fanfarria txistu haizelarian. Euskara eta geure kultura. Ni ez naizen norbaitek euskaraz egin behar dio alabari benetazko hizkuntza eta herria garela jakin dezan eta ez amak asmatutako kode sekretua. Precisamos de alguem que fale português com a nossa filha pra ela perceber que o bacalhau é a comida nacional e que o fado é muito mais do que um canto à saudade, é a historia oral dum pais.

Al final del paseo, Sophia venía dormida entre mis brazos. Caminaba con cuidado mirando al suelo y ahí he descubierto que pese a su ausencia él había quedado dentro de esta tierra. 


domingo, 7 de abril de 2013

Viaje Iniciático


En este blog nunca hablé de Guk. No quise, no me atreví, no me sentía capaz.
Guk es mucho más que un documental, es el hilo conductor de tres años de vida, la balsa que me mantuvo a flote aunque a veces también parecía llevarme a la deriva. Guk fue utopía primero, objetivo después.  Proyecto inimaginable de una Nuria que deseaba ser directora, pero que no se atrevía a ello. Proyecto iniciático del que yo era protagonista sin saberlo. Rodeada de guías y herramientas, bajé al inframundo y creo recordar que toqué fondo.  La representación evidente del deseo, Marco, estuvo siempre animándome y acompañándome, pero en un momento también pareció flaquear y casi naufragamos. Fueron tiempos difíciles, había mucho en juego y casi todas las apuestas eran emocionales. Hubo incluso un momento que pensamos en abandonar y regresar al cobijo de la madre tierra, a dormir en la cama con ama. Eran tiempos de tempestad.
No se si gracias a los dioses o no, pero, afortunadamente no sucumbimos.
Hoy miro hacia atrás y analizo mi vida y este trayecto imprescindible con las mismas herramientas con las que analizamos los guiones en clase. Joseph Campbell se convierte sin querer en psicólogo de cabecera y encuentro mi vida incrustada en el monomito. Incluso las muertes simbólicas y reales aparecieron junto con el climax, momento álgido tras el cual el héroe logra vencer el desafío.
Tardé en darme cuenta de la importancia de todo esto. He tenido que desvelarme a la noche para pensar en mi y hacer balance de un proceso tan importante. Hizo falta para ello que Agurtzane, voz sobrenatural que apareció con la fuerza de un huracán queriendo proyectar el documental a toda costa, lograse conectarme vía Skype con Bakio. Aquella tarde virtual se cerró un círculo, la héroe volvió a la sociedad que abandonó.
Es curioso, quizá por deformación profesional veo todo como una película. Es más económico que ir al psicólogo. Hoy a la tarde se proyecta el docu en el Laurak Bat. También me llena de nerviosismo y de miedos. Las estadísticas dicen que muchas personas vieron y se descargaron la película -muchas más de las esperadas- y aunque todo este proceso no haya tenido reporte económico no me cabe duda que el dinero es lo más alejado a la riqueza. Manejo una fortuna inmensa. Tesoro de amistades que dieron mucho por mi. Desinteresadamente se prendieron con un documental que no era más que la excusa para crecer y entender un poco más de esta vida. Y no saben lo que eso significa. Hoy entiendo mucho, muchísimo. Y no quería compartirlo.
Eskerrik asko danoi, bihotz bihotzez.


P.d.: no cabe duda pero, si alguien quiere saber los nombres y apellidos de los guias, mentores y herramientas de este viaje del héroe, no tiene más que mirar los créditos del documental. 

jueves, 4 de abril de 2013

Sobrevolando Baires



Sophia descansa y la ciudad entra a través de los cristales. No hay vidrio que pueda frenar su furia y el llanto colectivo se expande en frenazos, bocinas y gritos. Motores de contaminación y ansiedades. Otoño veraniego y ciudad bajo el agua… tragedia ciudadana. ¿Cómo puede inundarse una parte de la ciudad y que la otra ni siquiera se entere? ¿Cómo viviendo a metros de ellos tienen que llamarme desde otro continente preguntado si estamos bien para saber que hay 48 muertos por las inundaciones?

-...Pero si estoy en sandalias, con Sophi resguardadas del sol a la sombra…

Tras el llamado seguimos caminando. Esquivando empujones y tristezas. La gente está seria, triste en la ciudad…
Así que hoy, cansada de tanto cemento extraño salir descalza al jardín. Sophia, que aquí la mayoría le llaman Lur, me pidió llorosa que no saliesemos por la mañana.

-Quiero descansar, dejar volar el susto.

Le recordé la advertencia de hace una semana (¡a las madres se nos incorpora el ya te lo dije… en seguida!) pero Lur es fuerte y camina hacia delante.

-Hubiese venido mil veces más –me dijo- grandes encuentros, muchos abrazos y besos por doquier… ¡repito! Pero tengo que descansar el impacto de los ruidos para seguir disfrutando a nuestra gente…

Así que quedamos a buen recaudo, en una casa que puede llamarse hogar gracias a Jorge  y a Ale. Estamos pendientes esperando el momento de retomar camino hacia corazones escondidos. Fortificados en una torre de castillo de ciudad la dragona descansa sus emociones, su madre trata de vivirlas sin hacerse un lío… demasiados lugares vividos, muchos amigos que no entran en la maleta.
Solo una cosa está clara. Buenos Aires mola de vacaciones, pero qué locura haber vivido acá.

p.d.: ayer entramos en ese edificio con la cara de Evita gigante, el que sale detrás de la presidenta cuando habla por la tele. Pasé durante tres años y medio por su lado y ya era asustador. Ayer fue temible. Pisos y pisos de pasillos burocráticos y graduados administrativos que ponen firmas y estampan sellos con la brutalidad del juez que sentencia. Se nos consumió toda toda la energía y paramos a reponer fuerzas en un fastfod vegano que hay en el centro…